امام صادق: همانا منكر امامت, بدترينِ انكاركنندگان استالافین ص13 البحث الثاني

حضرت على بن الحسين خطاب به شخصی به نام زائده فرمودند: خبر به من رسيده كه گاهى به زيارت قبر ابى عبد اللَّه الحسين مى‏روى؟ عرض كردم: همان طور است كه خبر به سمع شما رسيده. حضرت فرمودند: براى چه مبادرت به چنين فعلى مى‏ورزى در حالى كه تو نزد سلطان مكانت و منزلتى داشته و وى كسى است كه توان اين را ندارد ببيند شخصى به ما محبّت داشته و ما را بر ديگران برترى مى‏دهد و فضائل ما را ذكر مى‏كند و حقّى كه از ما بر اين امّت واجب است را رعايت مى‏نمايد؟ محضر مباركش عرض كردم: به خدا سوگند قصدم از اين فعل فقط رضايت خدا و رسول خدا بوده و از غضب و سخط كسى كه بر من غضب نمايد ترس و وحشتى ندارم و امر مكروهى كه از ناحيه اين فعل به من برسد هرگز در سينه‏ام گران و سنگين نيست و بر من قابل تحمّل مى‏باشد. حضرت فرمودند: تو را به خدا سوگند امر چنين است؟ عرض كردم: به خدا سوگند امر چنين است. حضرت سؤالشان را سه بار تكرار فرموده و من نيز جوابم را سه بار بازگو نمودم. سپس حضرت فرمودند: بشارت باد ترا، بشارت باد ترا، بشارت باد تو را، لازم شد خبر دهم تو را به حديثى كه نزد من بوده و از احاديث نخبه و برگزيده‏اى است كه جزء اسرار مخزونه مى‏باشد و آن اين است: زمانى كه در طَف (كربلا) آن مصيبت به ما وارد گشت و پدرم و تمام فرزندان و برادران و جميع اهلش كه با او بودند كشته شدند و حرم و زنان آن حضرت را بر روى شتران بى‏جهاز نشانده و ما را به كوفه برگرداندند پس به قتلگاه ايشان چشم دوختم و ابدان طاهره ايشان را برهنه و عريان ديدم كه روى خاك افتاده و دفن نشده‏اند، اين معنا بر من گران آمد و در سينه‏ام اثرش را يافته و هنگامى كه از ايشان چنين منظره‏اى را مشاهده كردم‏ اضطراب و بى‏آرامى در من شدت يافت به حدّى كه نزديك بود روح از كالبدم خارج گردد، اين هيئت و حالت را وقتى عمّه‏ام زينب كبرى دختر على بن ابى طالب از من مشاهده نمود فرمود: اين چه حالى است از تو مى‏بينم، اى يادگار جدّ و پدر و برادرم چرا با جان خود بازى مى‏كنى؟!! من گفتم: چگونه جزع و بيتابى نكنم در حالى كه مى‏بينم سرور و برادران و عموها و پسر عموها و اهل خود را در خون خويش طپيده، عريان و برهنه بوده، جامه‏هايشان را از بدن بيرون آورده‏اند، بدون اينكه كفن شده يا دفن گرديده باشند، احدى بالاى سرشان نبوده و بشرى نزديكشان نمى‏شود گويا ايشان از خاندان ديلم و خزر مى‏باشند؟!! عمّه‏ام فرمود: آنچه مى‏بينى تو را به جزع نياورد، به خدا سوگند اين عهد و پيمانى بوده كه رسول خدا با جدّت امير المؤمنين و پدرت سيّد الشهداء و عمويت امام مجتبى نموده و خداوند متعال نيز از گروهى از اين امت كه در عداد ستمكاران و سركشان نمى‏باشند پيمان گرفته است ايشان در بين اهل آسمان‏ها معروف و مشهورند كه اين اعضاء قلم شده را جمع كرده و دفن نموده و اين اَبدان و اجسام خون آلود را به خاك سپرده و در اين سرزمين براى قبر پدرت سيد الشهداء نشانه‏اى نصب كرده كه اثرش هيچ گاه كهنه نشده و گذشت شب و روز آن را محو نمى‏كند، و بسيارى از پیشوایان كفر و اِلحاد و اَبناء ضِلالت و گمراهى سعى در نابود كردن آن مى‏نمايند اما به جاى اينكه رسم و نشانه آن از بين رود ظاهرتر و آشكارتر مى‏گردد.[1]

حمّد بن عبد اللَّه بن جعفر حميرى، از پدرش، از على بن محمّد بن سالم، از محمّد بن خالد، از عبد اللَّه بن حمّاد بصرى، از عبد اللَّه بن عبد الرحمن اصم، از مسمع بن عبد الملك كردين بصرى نقل كرده كه وى گفت: امام صادق خطاب به من فرمودند:...آيا ياد مى‏كنى مصائبى را كه براى سیدالشهداء فراهم كرده و آزار و اذيت‏هائى كه به حضرتش روا داشتند؟ عرض كردم: آری. حضرت فرمودند: آيا به جزع و فزع مى‏آئى؟ عرض كردم: بلى به خدا قسم و بخاطر ياد كردن مصائب آن بزرگوار چنان غمگين و حزين مى‏شوم كه اهل و عيالم اثر آن را در من مشاهده مى‏كنند و چنان حالم دگرگون مى‏شود كه از خوردن طعام و غذا امتناع نموده و بوضوح علائم حزن و اندوه در صورتم نمايان مى‏گردد. حضرت فرمودند: خدا رحمت كند اشک‏هاى تو را (يعنى خدا بواسطه اين اشک‏ها تو را رحمت‏ نمايد)، بدان قطعا تو از كسانى محسوب مى‏شوى كه به خاطر ما جَزَع نموده و به واسطه سُرور و فَرَحِ ما مَسرور گشته و بخاطر حُزنِ ما مَحزون گرديده و بجهت خوف ما خائِف بوده و هنگام مأمون بودن ما در امان هستند، توجه داشته باش حتما و عَنقَريب هنگام مرگ اجدادم را بالاى سرت خواهى ديد كه به ملك الموت سفارش تو را خواهند نمود و بشارتى كه به تو خواهند داد برتر و بالاتر از هر چيزى است و خواهى ديد كه ملك الموت از مادر مهربان به فرزندش به تو مهربان‏تر و رحيم‏تر خواهد بود. مسمع مى‏گويد: سپس حضرت گريستند و اشکهاى مباركشان جارى شد و من نيز با آن جناب اشک ريختم، پس از آن حضرت فرمودند: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنا عَلى‏ خلقه بالرّحمة و خصّنا اهل البيت بالرّحمة اى مسمع از هنگامى كه امير المؤمنين شهيد شدند زمين و آسمان بر ما ترحم نموده و مى‏گريند و موجودى بيشتر از فرشتگان بر ما گريه نكرده است، ايشان اشك‏هايشان لا ينقطع جارى بوده و هرگز قطع نمى‏شود. توجّه داشته باش احدى بخاطر ترحم بما و بجهت مصائبى كه بر ما وارد شده گريه نمى‏كند مگر آنكه قبل از آمدن اشک از چشمش حقتعالى او را رحمت خواهد نمود و وقتى اشک‏ها بر گونه‏هايش جارى گشت در صورتى كه يك قطره از آنها در جهنّم بيفتد حرارت و آتش آن را خاموش و آرام مى‏كند كه ديگر براى آن حرارتى پيدا نمى‏شود. دانسته باش كسى كه به خاطر ما قلبش دردناك شود، در روزى كه مرگش فرا برسد و ما را مشاهده نمايد سرور و نشاطى برايش پيدا شود كه پيوسته اين سرور در او بوده تا در كنار حوض بر ما وارد گردد و هنگامى كه محبّ و دوست‏دار ما اهل بيت بر حوض كوثر وارد شود سرور و فرح خاصّى در كوثر پيدا شود به حدّى كه انواع و اقسام اطعمه‏اى را به او چشانده كه وى مايل‏ نيست طعم آن غذاها زائد گردد. اى مسمع: كسى كه از آن حوض يك جرعه بياشامد هرگز بعد از آن تشنه نشده و ابدا طلب آب نكند.[1]

عبدالله بن سنان می‌گوید: به امام صادق عرض کردم: فدایت شوم پدرت درباره انفاق در راه حج می‌فرمودند به هر درهمی که در این راه خرج کنی برای او هزار درهم حساب می‌شود. کسی که در مسیر زیارت حسین انفاق می‌کند برای او چیست؟ حضرت فرمودند: به هر درهمی که در این مسیر صرف می‌کند: هزار هزار هزار(تا ده مرتبه هزار را تکرار کردند) برای او حساب می‌شود و علاوه بر این رضایت و خشنودی خداوند و دعای خیر پیامبر اکرم و امیرالمومنین و ائمه معصومین برای اوست کامل الزیارات باب46 حدیث4

شیخ الانبیاء، حضرت ابراهیم وقتی سوار بر اسب بود، از این سرزمین می‌گذشت، پای اسبش لغزید و از اسب زمین خورد و سرش شکست، گفت: الهی ما حدث منی؟ خدایا! چه لغزشی از من سر زده که این چنین شد؟ به اراده الهی اسبش به سخن آمده و گفت: این سرزمین کربلاست و فرزند آخرین پیامبر الهی را در اینجا می‌کشند, به خاطر همدردی با خون پاک آن عزیز زهرا خون سرت جریان پیدا کرد

وقتی کشتی نوح بر روی آب سیر می‌کرد به سرزمینی رسید که نوح از تلاطم شدید آن ترسید که کشتی غرق شود. گفت: طفت الدنیا و ما اصابنی فرع مثل هذه الارض دنیا را دور زدم و مثل این سرزمین، دلهره و نگرانی به من دست نداد، ‌جبرئیل نازل شد و گفت: "اینجا سرزمین کربلا و قتلگاه حسین فرزند آخرین پیغمبر خدا است." حضرت نوح و اصحابش برای مظلومیت آن حضرت گریه کرده و قاتلینشان را لعنت نمودند.

ابن عباس می‌گوید: به همراه مولایم امیرالمومنین در مسیر صفین بودم، وقتی به دشت کربلا (ساحل فرات) رسیدیم پیاده شدیم. ناگهان آن حضرت با صدای بلند گریه کرده و فرمودند: یابنَ عباس أتعرف هذا الموضع آیا این سرزمین را می‌شناسی؟ عرض کردم: نمی‌شناسم. حضرت فرمودند: اگر مانند من می‌شناختی از اینجا نمی‌گذشتی مگر این که مانند من گریه می‌کردی این را فرمودند و گریه زیادی کردند طوری که اشک از محاسن شریف آن حضرت جاری و بر سینه مبارکشان می‌ریخت. سپس فرمودند: این سرزمین کربلاست، که محل شهادت فرزندم حسین و هفده نفر از نسل من و فاطمه زهرا می‌باشد و مانند مکه و مدینه و بیت المقدس شناخته می‌شود

وجود نازنین امام صادق در هنگام حیاتشان به کَرّات مجالس عزا برای جدشان حسین برپا میکردند و مردم را بسیار به این کار تَرغیب میفرمودند: روزی فُضَیل تصمیم گرفت مجلسی برپا کند به قصد مطلع ساختن حضرت و دعوت ایشان به منزل حضرت مشرف شد اما ایشان را نیافت، فردای آنروز امام صادق به او فرمود: آیا در منزل خود مجلس ماتمی در عزاداری بر مصیبت جدم حسین بر پا نکرده بودی؟ عرضه داشت: آری مولای من حضرت فرمود: چرا مارا از آن مجلس آگاه نکردی؟ عرضه داشت به دنبالتان آمدم اما شما را نیافتم، حضرت فرمود: من نیز در آن مجلس حاضر بودم. فضیل عرض کرد: پس چرا شما را زیارت نکردم!؟ در کجا نشسته بودید؟ حضرت فرمود:آیا هنگام خروج از اتاق پایت به جامه سپیدی برخورد نکرد؟ عرضه داشت: آری، حضرت فرمودند: من آنجا نشسته بودم، فضیل عرضه داشت: چرا کنار در نشسته بودید و به بالای مجلس تشریف نیاوردید؟ حضرت فرمودند: به احترام مادرم، زیرا مادرمان فاطمه در صدر مجلس حضور داشتند. [1]

امام حسین: و من نه از روی خودخواهی و یا برای خوشگذرانی و نه برای فساد و ستمگری از مدینه خارج میگردم، بلکه هدفم از سفر امر به معروف و نهی از منکر بوده و خواسته ام از این حرکت اصلاح مفاسد امت و احیا نمودن سنت و قانون جدم رسول خدا و راه و رسم پدرم علی بن ابیطالب است

امام زمان(عج): ما را از شیعیان دور نگه نمی‌دارد مگر اعمال ایشان که به ما می‌رسد و برایمان ناخوشایند و دور از انتظار است

علامه امینی رضوان الله علیه فرموده: این حقیقت روشنی است که کتب صحاح و مسانید اهل سنت آن را ثبت کرده اند و جز خضوع در برابر مفاد آن چاره ای نیست، و اسلام کسی کامل نیست مگر اینکه خود را با آن تطبیق دهد، و در این مورد دو نفر با یکدیگر اختلاف نکرده و کسی درباره آن شکی به خود راه نداده، و این تعبیر اشاره به بدی عاقبت کسی دارد که بدون امام و پیشوا بمیرد و اینکه او از هرگونه سعادت و خوشبختی و رستگاری دور بوده، زیرا که مرگ جاهلیت بدترین نوع مردن یعنی مرگ در حال کفر و انکار است. [3]

پیامبر رحمت: همانا حسین دری است از درهای بهشت

توضیح:  خداوند کسانی را که از حسین علیه السلام در عمل پیروی میکنند (که این پیروی ممکن نیست مگر با انجام واجبات و ترک محرمات و دوستی با دوستان حضرت و بیزاری جستن از دشمنان ایشان) و محبت حسین  در دلهایشان قرار گرفته  و معرفت حقیقی نسبت به حضرت و فضائل و مقامات ایشانرا دارند و با اعمال پسندیده خود موجبات اثبات حقانیت دین اسلام و مذهب تشیع میگردند و در مصائب ایشان گریه و عزاداری کرده و در اهداف حضرتش برای قیام تدبر و تفکر کنند و بدین وسیله به همراه شور حسینی شعور حسینی نیز پیدا میکنند  مورد رحمت و عنایت پروردگار قرار گرفته و به بهشت وارد میگردند و همه اینها به دلیل آبرویی است که خداوند متعال به حضرت سیدالشهدا عنایت فرموده و ایشانرا امام و وسیله هدایت قرار داده و به واسطه همین ارادت شیعیان به مولایشان حسین خداوند آنها را به بهشت وارد میکند